تقدیم به او   که آموزگار دل تنگیم است و آرامش بخش لحظات تنهاییم:

در درون سینه ام دل بی قراری می کند
از برای وصل او آشفته حالی می کند

 هرچه می خواهم که آرامش کنم
 شکوه ها و ناله ها از جای خالی می کند

از برای دیدن یارم بهانه کرده است
وزبرای عشق بازی با نگاهش غمگساری می کند

گوئیا مجنونِ جامِ سنیّه گشته است
 مثل مستان خنده هاو گریه های آشکاری می کند

هدهد سرگشته در کنج قفس افتاده است
دائما در آن قفس فکر پرواز خیالی می کند

گرچه تنگ و کوچک و تاریک باشد این قفس
چشم امیدش به سوی درگه لایزالی می کند