در میان باغ گل ، هدهدی  سرگشته و آزاد بود

بی غم و اندوه و از آزادی اش دلشاد بود

گرم عیش و نوش و مست از بوی گلهای زیاد

فارغ از دلبستگی ها و سرش پر باد بود

خانه اش روی درخت سرو و بر بالای باغ

صبح و شب گرم غزل خوانی با فریاد بود

اندکی از روزهای عیش و خوش بودن گذشت

خانه ی هدهد، بدون روح و بی بنیاد بود

قصد هجرت بهر پیدا کردن یارش نمود

چون بدون یار بزم شادی اش بر باد بود

در هوای عشق و با شوق وصالش پر کشید

خانه ی قلبش به یاد همرهش آباد بود

تا که او را دید، ناگهان از هوش رفت

از برای عشق شیرین گوئیا فرهاد بود...